این دومین کنسول بازی دستی نینتندو و ترکیبی از ویژگی‌های بازی و ساعت دستی و سیستم خانگی NES است. این کنسول دارای صفحه نمایش نقطه ای با صفحه کنتراست قابل تنظیم، پنج دکمه کنترل بازی (یک پد جهت، دو دکمه بازی و «START» و «SELECT»)، یک بلندگو با صفحه تنظیم صدا و مانند رقبای خود، از کارتریج به عنوان رسانه فیزیکی برای بازی ها استفاده می کند.. طرح رنگ از دو رنگ خاکستری با رگه های مشکی، آبی و سرخابی تیره ساخته شده است. تمام گوشه‌های دستگاه که در حالت ایستاده قرار دارد، به‌جز گوشه سمت راست پایین که منحنی است، به آرامی گرد شده‌اند. در زمان عرضه، یا به عنوان یک واحد مستقل فروخته می شد، یا همراه با یکی از چندین بازی، از جمله Super Mario Land و Tetris. لوازم جانبی متعددی نیز ساخته شد، از جمله کیف حمل، دوربین و چاپگر.

کنسول بازی Game Boy نقدهای متفاوتی از منتقدان دریافت کرد و از نظر فناوری در مقایسه با رقبای نسل چهارم خود (Sega’s Game Gear، Atari’s Lynx، و NEC’s TurboExpress) در نظر گرفته شد. فقدان نور پس‌زمینه، گرافیک، طراحی حجیم و قیمت آن با انتقاداتی مواجه شد، اما به دلیل عمر باتری، کتابخانه‌ای از بازی‌ها و دوام در ساخت آن مورد تحسین قرار گرفت. به سرعت از رقبا پیشی گرفت و در عرض چند هفته یک میلیون دستگاه در ایالات متحده فروخت. تخمین زده می شود که 118.69 میلیون واحد از Game Boy و جانشین آن، گیم بوی رنگی Game Boy Color، در سراسر جهان فروخته شده و آن را به چهارمین کنسول بازی ویدیویی پرفروش تمام دوران تبدیل کرده است. این کنسول یکی از شناخته شده ترین دستگاه های دهه 1990 است که در سال های پس از انتشار به نمادی فرهنگی تبدیل شد. چندین طراحی مجدد در طول عمر این کنسول منتشر شد، از جمله گیم بوی جیبی Game Boy Pocket در سال 1996 و گیم بوی سبک Game Boy Light در سال 1998 (فقط ژاپن). تولید Game Boy تا سال 2003 ادامه یافت، کمی پس از انتشار دومین جانشین آن، گیم بوی پیشرفته Game Boy Advance، در سال 2001.