دانشنامه بازی های ويدئويی

سبک بازی مبارزه ای شامل نبرد بین چندین شخصیت، اغلب (اما نه محدود به) نبردهای یک به یک است. مبارزات بازی های مبارزه ای اغلب دارای مکانیزم هایی مانند مسدود کردن، دست و پنجه نرم کردن، ضدحمله، و زنجیره ای کردن حملات با هم به صورت “کمبو” هستند. شخصیت‌ها معمولاً درگیر نبرد تن به تن، اغلب با هنرهای رزمی هستند، اما برخی ممکن است شامل سلاح نیز باشد. نبردها معمولاً در یک میدان با اندازه ثابت در امتداد یک سطح دو بعدی تنظیم می شوند، جایی که شخصیت ها با راه رفتن یا دویدن، سطح را به صورت افقی و با پریدن به صورت عمودی حرکت می کنند. برخی از بازی‌ها مانند Tekken و Soulblade، حرکات محدودی را در فضای سه‌بعدی امکان‌پذیر می‌کنند، در حالی که برخی در محیط‌های کاملاً سه‌بعدی بدون محدودیت حرکت شخصیت‌ها تنظیم می‌شوند، مانند Power Stone و Naruto: Ultimate Ninja Storm. اینها گاهی اوقات به عنوان بازی های مبارزه ای “عرصه سه بعدی” شناخته می شوند.
ژانر بازی مبارزه ای به طور مشخص با سبک بزن برو (beat’em up) مرتبط است که بسیاری از دشمنان تحت کنترل کامپیوتری را در برابر یک یا چند شخصیت بازیکن قرار می دهد. اولین بازی ویدیویی که دارای مبارزه با مشت است، قهرمان سنگین وزن (1976) است، اما قهرمان کاراته (1984) در واقع به جای یک بازی ورزشی در بازی های آرکید، ژانر بازی مبارزه ای یک به یک را ارائه می دهد. Yie Ar Kung-Fu اواخر همان سال با سبک‌های مختلف مبارزه منتشر شد و سلامت سنج را معرفی کرد، و The Way of the Exploding Fist (1985) این ژانر را در سیستم‌های خانگی بیشتر محبوب کرد. در سال 1987، Street Fighter کپکام، حملات ویژه ای را معرفی کرد و در سال 1991، دنباله بسیار موفق آن Street Fighter II بسیاری از ژانرها، از جمله کمبو های ترکیبی را اصلاح و محبوب کرد. بازی‌های مبارزه‌ای متعاقباً در اوایل تا اواسط دهه 1990 به ژانر برجسته‌ای برای بازی‌های ویدیویی تبدیل شدند، به‌ویژه در بازی‌های آرکید. در این دوره ده‌ها بازی مبارزه‌ای محبوب دیگر از جمله فرنچایزهایی مانند Street Fighter، Mortal Kombat، Super Smash Bros و Tekken به وجود آمد.

مرجع: ویکی پدیا